Atomowa spektrometria absorpcyjna to technika analizy chemicznej stosowana do identyfikacji stężenia pierwiastków w próbce. Została wynaleziona przez Josepha Normana Lockyera w 1874 roku. Metoda działa poprzez przepuszczenie wiązki atomów przez płomień, co powoduje ich wzbudzenie i emisję światła o charakterystycznej długości fali. Światło to jest zbierane przez spektrometr, który pozwala zmierzyć intensywność światła przy różnych długościach fali (kolorach). Porównując tę intensywność z intensywnością oczekiwaną od znanych wzorców, można określić stężenie pierwiastków obecnych w próbce.
Absorpcyjna spektrometria atomowa może być stosowana do analizy jakościowej (do identyfikacji pierwiastka) lub ilościowej (do określenia jego stężenia). Jest ona często stosowana w połączeniu z innymi technikami analitycznymi, takimi jak spektroskopia fluorescencji rentgenowskiej lub spektrometria emisji atomowej ze sprzężeniem indukcyjnym (ICP-AES) w celu przeprowadzenia analiz wielopierwiastkowych na złożonych próbkach, takich jak minerały lub skały.
Jakie korzyści są z przeprowadzania takiej metody analitycznej?
Główną zaletą atomowej spektometrii absorpcyjnej w porównaniu z innymi technikami spektroskopowymi, takimi jak spektroskopia w zakresie promieniowania ultrafioletowego i widzialnego czy spektroskopia w podczerwieni, jest możliwość pomiaru bardzo niskich stężeń pierwiastków analitycznych z wysoką precyzją. To czyni ją niezwykle użyteczną w zastosowaniach związanych z monitorowaniem środowiska, gdzie stężenie pierwiastków śladowych w próbkach wody lub gleby może być mniejsze niż jedna część na miliard.
